تحقیقات اخیر روانشناسان نشان می دهد که ارتباط بین دوست داشتن خود و روابط بین فردی ممکن است متقابل باشد. مطالعات به طور مداوم نشان می دهد که مهربانی به خود ممکن است از تجربیات دلبستگی اولیه سرچشمه بگیرد، و دلبستگی عامل مهمی در توسعه شفقت به خود است.
شفقت و دوست داشتن خود
شفقت به خود روشی تطبیقی برای ارتباط با خود است که می توان آن را دوست داشتن نسبت به خود در نظر گرفت. کریستین نف در کتاب شفقت به خود سه مؤلفه را برای دوست داشتن خود پیشنهاد می کند:
مهربانی با خود: مهربانی با خود عمدتاً شامل رفتار با خود با نگرش محبت آمیز و درک کننده است، به ویژه در مواقع شکست یا دشواری.
انسانیت مشترک: انسانیت مشترک به شناخت این موضوع اشاره دارد که شکست یا مشکلات بخشی از بشریت است و باید تجربیات دردناک را بپذیریم.
و ذهن آگاه: شامل اتخاذ یک راه متعادل و منطقی برای احساسات منفی است.
اثرات دوست داشتن خود
تعداد فزاینده ای از مطالعات نشان می دهد که شفقت به خود با برخی از نتایج مثبت مرتبط است. افراد دارای شفقت نسبت به خود در سطح بالا به احتمال بیشتری شادی، رضایت از زندگی و تسلط بر خود را نشان می دهند. شفقت به خود همچنین یک عامل محافظتی در برابر احساسات منفی است. شفقت به خود می تواند باعث شود افراد با افکار منفی با نگرش مهربانانه و مثبت برخورد کنند که به آنها کمک می کند تا از احساسات منفی رها شوند. بنابراین، شفقت به خود اهمیت ویژه ای برای توسعه سلامت روان فردی دارد.
رابطه تعاملی بین دوست داشتن خود و دلبستگی به فرزند
تمامی روانشناسان برجسته جهان معتقدند هنگامی که کودکان در اوایل کودکی به دنبال مراقبت، نزدیکی یا شفقت از والدین خود هستند و پاسخ مثبت و حساسی دریافت می کنند، ظرفیت آنها برای خود نگرانی رشد می کند و شفقت به خود ممکن است بهبود یابد. برعکس، زمانی که نیازهای آنها نادیده گرفته شود یا طرد شود، کودکان در تشخیص نیاز خود به مراقبت و شفقت مهارت کمتری خواهند داشت. بنابراین، کیفیت دلبستگی والدین در اوایل دوران کودکی ممکن است بر رشد بعدی شفقت به خود تأثیر بگذارد.
سخن آخر
برای تحقیق و مطالعه بیشتر می توانید بهترین کتاب های روانشناسی منتشر شده در جهان را به زبان اصلی از سایت فایلسو نهیه نمایید. فایلسو به صورت مستقیم کتاب و منابع مورد نظر شما را از سایت های خارجی تهیه کرده و در اختیار شما قرار می دهد.
